Rondje Rivierenbuurt . . . .

 

 

RONDJE RIVIERENBUURT
1. Tussen kunst en kitsch

Wanneer ben ik eigenlijk vertrokken uit de Rivierenbuurt? Pff, dat was nadat we getrouwd waren, in . . even kijken … in 1960. Een tijd geleden dus. De woningnood was toen, vijftien jaar na afloop van de oorlog, nog steeds nijpend en we mochten blij zijn dat we ergens een paar zolderkamertjes – met een kastkeukentje en gebruik van badkamer – konden huren in Amsterdam West. Inwonen dus in een heel andere omgeving dan Zuid en een eigen huis onder de zon was er voorlopig niet bij? Komt u over een paar jaar maar eens terug, meneer, kreeg ik op het CBH te horen. Maar zorgt u er dan wel voor dat u een paar kinderen heeft want anders geven wij u weinig kans. Zo ging dat dus. Niet dat ik na die tijd niet meer in Zuid kwam. Dat gebeurde wel degelijk, m’n moeder woonde er tenslotte maar de mens is sterfelijk en zo werden na haar overlijden de laatste banden met de wijk doorgesneden.
Door de website Zuidelijke Wandelweg werd het contact tientallen jaren later weer hersteld, ik schreef er een aantal bijdragen voor en dat leidde uiteindelijk tot een afspraak met Jos voor een wandeling door de Rivierenbuurt.


de vroegere ingang van het de Mirandabad

Gisteren was het zo ver en tijdens onze verkenning van de buurt kreeg ik zo nu en dan het gevoel of ik er nooit was weggeweest. En ik weet uit ontvangen reacties dat het niet alleen voor mij geldt. Grappig eigenlijk dat deze buurt op veel vroegere bewoners altijd zo’n aantrekkingskracht is blijven uitoefenen. Zou dat voor de huidige bewoners ook gelden? Ik weet het niet. Ik kan alleen maar hopen dat de erfenis die we ze hebben nagelaten, goed door ze beheerd wordt.


een strookje Rivierenbuurt over Nieuw Zuid geplakt

Wist je dat de weg naar de Utrechtse brug pas na ’50 is aangelegd, vroeg ik Jos toen we de toenmalige rand van de stad hadden bereikt. Hij kende alleen de huidige situatie wat niet zo vreemd is omdat hij een generatie jonger is dan ik. Maar tot die tijd liep al het verkeer - dat was overigens niet te vergelijken met de hoeveelheid van nu - via de smalle Rivierenlaan. Een verbinding die overal op leek behalve op een brede laan omzoomd met ruisende bomen. In feite was het niet meer dan een betrekkelijk smalle klinkerweg met opgespoten zand aan de niet bebouwde zijde die zich tot de Zuidelijke Wandelweg uitstrekte. Nee, nog geen Betuwestraat en ROC, dat is allemaal van een latere periode.


kleine beeldjes bij ieder huis

Het heet trouwens ook geen Rivierenlaan meer. President Kennedylaan staat nu op de straatnaambordjes. Met een strookje Rivierenbuurt dat over het oorspronkelijke Nieuw Zuid is geplakt. Jammer eigenlijk, dat ze die naam veranderd hebben. Er wordt tenslotte genoeg nieuwbouw gepleegd waarvoor namen nodig zijn. En dat geldt ook voor de Amstellanen, echte lanen tussen haakjes, die als Noorder Amstellaan, Zuider Amstellaan en Amstellaan het licht zagen.


kunst of kitsch? (kunst dus)

Ik was benieuwd of de dranghekken bij de vroegere ingang van het de Mirandabad er nog stonden maar die zijn weggehaald. Jaren geleden waarschijnlijk al. Er werd nu gewerkt aan de straat en het zag er een beetje troosteloos uit. Maar goed, ik wilde ze gewoon even zien omdat ze me herinnerden aan die jaren vlak na de oorlog toen het zwembad de plaats was waar ik me tijdens vakanties en in de weekenden vermaakte. Niks te buitenlandse reizen naar Spanje, stranden in Turkije. Die kwamen pas in de tweede helft van de vijftiger jaren. Overigens gold dit voor het merendeel van de mensen en het betekende dat er bij mooi weer ’s ochtends een lange rij bij de ingang stond waardoor je meer dan een kwartier tussen die hekken stond, voetje voor voetje vorderend, tot de kassa eindelijk in zicht kwam.
De woningblokken die we al wandelend richting Wester Scheldeplein passeerden, zagen er nog goed uit.


Fraaie plastieken aan de gevel

Een aantal met fraai onderhouden binnentuinen. Bij de Almstraat zelfs met merkwaardige kleine beeldjes bij ieder huis. Ik kon ze me niet herinneren, maar een passerende dame die ons zag kijken, verklaarde dat ze er al vanaf het begin in 1933 of daaromtrent, zaten. Verder in het gesprek vernamen we dat ze hier eindelijk bezig waren om de verwaarloosde binnentuin op te knappen.


De tuin lijkt op 27 december 2007 helemaal klaar
foto Paul Gellings

Eindelijk, was haar verzuchting en als de bewonerscommissie er niet zo achteraan had gezeten had het nog jaren geduurd. Van wie die beeldentoestandjes waren? Nee, dat wist ze niet. Niet van Hildo Krop wat wij overigens ook wel zagen. Een beetje kitscherig vond Jos ze. Ik was wat milder. Plaatste ze tussen kunst en kitsch. Met de lage muurtjes deed het wat Engels aan.


Maasstraat hoek President Kennedylaan

Je komt in dat stuk Rivierenlaan trouwens een aantal fraaie plastieken aan de gevel tegen en een moeder met kind in een binnentuin. Om ons te helpen bij het fotograferen liet de zon zich daarna ook zo nu en dan zien en wij begaven ons met een tevreden gevoel richting Scheldestraat waar de belegde broodjes en een glas bier wachtten.
Als eerste aflevering laat ik het hier bij, ik zeg het verder met plaatjes.


(**) Zo zijn er steeds weer van die gouden dagen:
ineens tref je een lieflijk sluisje in de morgen
of een beeldje dat je haast ten dans zou vragen. (**)

Uit het gedicht "Wandelen door Zuid" van Paul Gellings

Natuurlijk waren we nog niet uitgewandeld maar daarover vertel ik meer in een volgende aflevering van het Rondje Rivierenbuurt.

Tekst: Ruud Jansen
Foto's: Ruud Jansen en Jos Wiersema
13-09-2007


bezochte locaties

Lees verder: Beeldentuin Waalstraat / Moerdijkstraat >>

   

Omhoog

Terug naar de vorige pagina <<