Column Karel N.L. Grazell

Terug naar de vorige pagina <<

 

 

index columns

 

Tour de France: (bijna) onzichtbaar

Straten in Buitenveldert worden wel eens geteisterd door een wielerwedstrijd. Geteisterd ja, want het is nogal vervuilend. Dat begint al bij de fabricage van de fietsen: al die woonwerkverkeer plegende werknemers van delfstoffen tot complete fietsen, al die vliegende en autoënde organisatoren, sponsors, wielrenners en mediamensen.
Vorig jaar stond ik op de hoek van de Van Nijenrodeweg en de Amstelveenseweg met misschien tien andere toeschouwers, en daar kwam alles aanzoeven en aanbrommen: op een paar achterblijvers na was die roemruchte Giro binnen enkele minuten voorbij. Het kostte Amsterdam een heleboel, een heleboel geld – en dan was er nog niet eens sprake van een wedstrijd, die startte pas buiten de stad.
De Tour de France draaide onlangs door onder meer kleine dorpjes in Bretagne. Ik kan me dat zo voorstellen. Een dorpje op een trage helling, stoffig van stilte en warmte, leeg en antiek op z’n Bretons en in die taal misschien een grazell, dorp op de helling, genoemd. Enkele mensen komen uit hun huizen, van hun zwetende akkers. En dan raast de Tour de France binnen: een heel andere wereld, van een verre planeet. Eerst de luidruchtige karavaan met wèg-vrede reclame, een kleurige snelsnelsnel rij van claxons en luidsprekers, dan bijna een uurlang een motorrijder hier en een motorrijder daar, snel en nergens op lettend dan op wat hem voor het voorwiel komt, en een enkele auto die duidelijk een taak verderop heeft, en dan ineens komen daar de renners: eerst vijf, routinematig als in zichzelf besloten automaten trappend, in vreemde pakken, en na weer een tien minuten wachten het grote peloton. Alles zoemt van wielen op de nauwelijks meer geasfalteerde straat, enkele renners kijken, maar kijken niet – en al die fietsende Ufo’s zijn alweer voorbij, een andere wereld in enkele seconden. De dorpelingen draaien zich om en gaan huns weegs. De eeuwigheid van stilte en leegte breekt weer aan.
Pakweg tweehonderd renners kwamen langs met een snelheid van vijftig kilometer per uur, een korte drom, een op elkaar gedrongen Keukenhof van kleuren. Daar zaten de sterren in, al die namen die je in de media kon zien staan. Helden van de weg, slaven van asfalt en commercie. Maar heeft men er, al waren het maar twee of drie, in al die snelheid en onder al die helmen herkend?
De Tour de France (en de Giro, en al die andere koersen) is een bijna onzichtbare gelegenheid. Een sensatie die niet veel langer duurt dan één trekje aan een sigaret. ’t Is prachtig als je als leek op de racefiets zit. ‘t Is hard werken als je in het peloton of daaromtrent urenlang door oortjes geïnstrueerd zit te stoempen.
Het wielrennen is een buitengewoon egocentrische aangelegenheid, waarvan velen profiteren die het fietsende gebeuren, de namen van de sponsors, het toeristenzoekende landschap en nog veel meer naar het publiek moeten opblazen. Hetgeen overigens zo nou-nou gebeurt, dat we hier in Nederland-fietsland nauwelijks of niet weten wat al die sponsornamen voor producten inhouden. Jammer van al die miljoenen euro’s.
Hoe ongelooflijk veel onzichtbaarheid voor ons kenmerkt de koersen met hun eigen werkelijkheid…
En mag ik er dan ook nog aan toevoegen dat vele ritten tot de eindsprint vaak zo enerverend leeg zijn, dat er – nu al – drie man met elkaar (en niet met mij, de kijker) oncreatief, onvakkundig en afleidend het TVprogramma, gelardeerd met voorbije interviews, herhalingen en platitudes*, zitten vol te praten en al te vaak niet-commentariërend: over onderwerpen die elders in supplerende sportprogramma’s op de radio logischer zouden kunnen worden gebruikt.
Die Giro werd nog onderonsje-achtig met twee man gedaan.


*De finale kan in één wedstrijd diverse malen beginnen, kreten als: het kan niet anders. Of drie zinnen die gevarieerd achter elkaar hetzelfde zeiden. Ik telde een keer in één reportage zevenmaal de grote wijsheid: De Tour wacht op niemand.
 

Karel N.L. Grazell - juli 2011
Amsterdams stadsdichter uit Zuid
 

 

Terug naar de vorige pagina <<