Ingezonden bijdrage van Max van der Glas

Terug naar de vorige pagina <<

 

index ingezonden

Max.C.van.der.Glas (1938-2016)
(Natanya Israël)

index Max

Het verhaal van de werkeloze tuinman

Er was eens 'n . . . .
Ja, zo beginnen bijna alle verhalen en mijn verhaal maakt daar geen uitzondering op.
Jaren geleden hadden wij een buurman die tuinman was en nog wel een zeer goede en fantasierijke bovendien. 's Morgens vroeg ging hij al op de fiets naar zijn klanten toe en de nodige werkatributen waren met touw aan frame en bagagedrager gebonden.
Pet op en gestoken in overall pakte hij zijn fiets uit de schuur achter in zijn tuin, door de keuken en het smalle gangetje dat naar de voordeur leidde, wat moeilijk manouvrerend met al zijn werkatributen er op en er aan gebonden, maar uiteindelijk stond hij dan in vol ornaat buiten en riep nog even achterom kijkend, "tot later Wil"
Dit was 'n dagelijks ritueel en nadat hij zijn lange benen over het zadel had getild en weg reed, hobbelde de nog al wat gezette eega naar binnen om zich op het dagelijkse schoonmaken van het huis te concentreren.
Ondertussen fietste Henk, waarvan z'n bijnaam "Lange Henk" was, naar zijn werk, in en om de Rivierenbuurt.
Jarenlang heeft hij dat gedaan en zijn enige afleiding was zijn eigen tuin en op zondag vissen in de Boerenwetering en later in de Amstel. In zijn tuin zaaide hij, minutieus getrouw, het wapen van Nederland. Een ongelooflijk kunststuk, waar wij, met de mond open, naar keken vanaf onze veranda op 1 hoog. Een vakman van de eerste orde !!
Kort geleden kwam ik hem na vele jaren weer eens tegen. Heeee "Ome Henk" riep ik, dat is lang geleden, hoe gaat het er mee en met "tante Wil"? Hij keek mij aan met wat troost zoekende ogen en zei; "goed en met jou"? Ja, antwoorde ik, blij hem te zien na zo'n lange tijd, ik mag niet klagen, maar hoe staan de tuinen er bij in de buurt ? DIT had ik niet moeten vragen !!
Hij staarde mij dan ook aan met 'n blik van, wat moet ik daar nu op antwoorden, maar uiteindelijk overwon hij zijn schaamte en sprak met 'n wat toonloze stem, "slecht" en toen ik hem vroeg, hoe zo, slecht, zei hij, ik ben werkeloos, mensen doen hun tuin zelf, dat is goedkoper, maar ze bakken er niets tot weinig van. Van de eens zo fiere "Lange Henk" was weinig meer over, ik kreeg opeens zelfs medelijden met hem.
Net boven de pensioengerechtigde leeftijd, maar totaal uitgeblust. Zijn werk, wat ook zijn hobby was geweest was hem ontnomen door de tijd en dat kon hij moeilijk verkroppen. Na enige tijd,  na diep nagedacht te hebben, sprak hij, meer voor zichzelf uit, dan tegen mij, "ach wat heeft het leven nu nog voor zin?" Kinderen het huis uit, Wil moeilijk ter been en vrienden en kennissen vallen steeds meer weg, hobbies heb ik niet meer, want zelfs de vissen in het vervuilde water willen niet meer bijten.
Waarom gaat U niet met vakantie, lekker naar de zon, Spanje bijvoorbeeld?
Als door 'n adder gebeten sprak hij, "ik naar het buitenland, dat haalt je de koekoek, mensen spreken daar geen woord Hollands en van de zon krijg je alleen maar uitslag"
Nee, ging hij verder, het enige wat mij nog 'n beetje plezier brengt is het wandelen hier door mijn oude vertrouwde Rivierenbuurtje, waar ik geboren en getogen ben. En ging hij onverdroten verder als of hij in trans was, hier ben ik thuis en hier wil ik sterven als het mijn tijd is. Ik pakte hem bij de schouders want ik vermoedde dat hij 'n instorting nabij was en zei, ach kom, zover is het nog lang niet en over enige tijd ziet u het misschien wat optimistischer in, weet je wat, laten we hier op de hoek 'n kop koffie gaan drinken en nog wat over vroeger kletsen. Hij veerde op, rechte zijn rug en zei, ja, laten we dat doen en zo liepen wij gezamenlijk naar de hoek van de Vrijheidslaan en Vechtstraat, om daar nog wat over "die goeie ouwe tijd" te praten.

Max.C.van.der.Glas.

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<