Ingezonden bijdrage van: Bert Persoon

Terug naar de vorige pagina <<

 

index ingezonden

Pagina van Bert Persoon

Destijds . . . . in de Waalstraat

Even voorstellen
Bert Persoon, bijna 65 jaar, nu nog met de VUT, straks met pensioen. Mijn belangrijkste werkgever is het Nationaal Lucht- en Ruimtevaart Laboratorium (NLR) te Amsterdam geweest waar ik gedurende 38 jaar een uiterst boeiende tijd heb gehad mede door het regelmatig reizen in Europa maar ook naar landen ver daarbuiten.

Geboren in november 1943 (van Ostadestraat) maar snel met mijn ouders verhuisd (1945?) naar de Waalstraat (nr 14-3) waar ik tot 1969 (getrouwd) heb mogen wonen. Daarna een paar jaar Amstelveen, vele jaren Uithoorn (waar onze kinderen zijn opgegroeid) en sinds kort in Amstelhoek aan de Amstel. Een deel van het jaar wonen wij ook in Spanje (Costa Blanca) aan de Middellandse Zee.

Herinneringen aan . . . .
Ik ben opgegroeid tegenover de Waalkerk, aan het begin van de Waalstraat bij de Amstelkade. In die tijd een overvloed aan ruimte om te voetballen, te “stoepen” of met onze “kogellager karretjes” te racen over de kinderhoofdjes van de Waalstraat wat dan de (goed bedoelde) herrie gaf. In straatvoetbal werd je geschoold of je wilde of niet. Wij konden een compleet elftal op de been brengen en deden dan een partijtje tegen een andere buurt op het korfbalveld van Allen Weerbaar aan de Reggestraat. Doelen waren niet altijd nodig, een paar jassen op de grond waren al voldoende; ook de lantaarn palen voor de (helaas gesloopte) Waalkerk deden vaak dienst als “doel” als er na het eten nog even een partijtje gevoetbald moest worden. Een enkele auto die nog in de weg stond werd meestal snel weggehaald. Daar hadden wij een subtiele methode voor bedacht door eerst “per ongeluk” er een paar keer tegen aan te schieten.


voor de Waalkerk, hoek IJsselstraat (met step links)

Het plantsoen voor de Waalkerk met de populieren kreeg aan het begin van ieder jaar voor ons een andere functie. Tussen het groen werden de kerstbomen verstopt die al waren afgedankt. Wij gingen dan op “kerstbomen jacht”, een jaarlijks ritueel wat soms uitmondde in wat vechtpartijtjes als wij in een andere buurt aan het struinen waren.
Strategisch gezien was het plantsoen de juiste plek, want de Kerk(muur) beschermde ons. Een teveel aan kerstbomen werd bij onze groenteman op de hoek in zijn kelder geparkeerd, dat mocht omdat de meeste van onze ouders zijn klanten waren. De rest ging achter het hekwerk voor de Dr. J.C. de Moorschool in de IJsselstraat (mijn lagere school van 1950-1957). Daarna bomen verzamelen bij de peperbus op het pleintje (de elektrische voorziening voor de buurt!) en de fik erin.


voor de Waalkerk, later (links)

Daarom was er jaren daarna met oud en nieuw altijd politiecontrole. Soms resulteerde dat in een bezoek aan het politie bureau in de Pieter Aertzstraat, waar we met z’n allen dan vriendelijk doch dringend werden toegesproken.

Onze buurt was gezegend met allerlei winkels, veelal op een hoek. Het varieerde van onze eerder vermelde Groenteman waar af en toe (een toen nog jonge) Willeke Alberti werd gesignaleerd als ze bij haar vriendin Anita in de Schipbeekstraat was geweest of Hans Boekhout die net zijn eerste single’tje had gemaakt tot aan de Bakker (Snel), de Slager en de Sigarenwinkel (van Elk). Verder was er het Zuivel winkeltje van de dames Bosse aan de Amstelkade, een Rijwiel stalling, een Stomerij annex Wasserij van hr. en mvr. de Dood (heel vriendelijke mensen waar we af en toe mochten bellen bij gebrek aan een telefoon thuis) en een Electro zaak (de Slegte).

Van de dames Bosse reed Annie met haar bakfiets verse melk rond. Haar moeder verkocht kaas, eieren en frisdrank (gazeuse, excota en riedel). De verse eieren werden altijd in twee grote glazen stolpen voor het winkelraam bewaard. Mijn fiets moest ik zelf stallen. Via een vernuftige houten trapconstructie moest ik vaak naar de eerste verdieping van de stalling. De stallingbaas (“meneer” Meester) leek mij liever lui dan moe maar ik kan mij nu, vele jaren later, hebben vergist.


mijn kleuterklas (‘47/’48), ingang Beatrixpark

Onze eerste TV (Philips, 43 cm) met bijbehorende tafel werd door de Slegte geleverd in 1959. Hij wist fijntjes te vertellen dat door bewoners verderop een “grotere” 56 cm Philips was besteld (wie zei hij niet) en dat we altijd bij hem konden inruilen als we dat wilden. Het bezit van een televisie toestel was zeer schaars in die tijd. Op de zaterdagmiddag was het ergens in de buurt of bij ons thuis verzamelen om, vooral in het donker het testbeeld, Hannie Lips en dappere Dodo te bekijken.


schaatsen op de Boerenwetering (2e van links)

Tja, wat nog meer… naarmate we groter groeiden nam ook ons territorium toe. We waren vaak te vinden op het verboden landje naast en achter het De Miranda bad waar ik nog zwemles heb gehad op een weinig aantrekkelijk tijdstip (0.700 uur). Ook het moeras bij de Boerenwetering was voor ons een fijne stek om te toeven maar er werd ook “gezwommen” in het Beatrixpark waar ik als kleuter kennelijk al kwam. Soms dan terug via de Rijnstraat of toch nog even het pontje over de Amstel nemen…?


Klas 4A en 4B van de Centrale School voor Ulo in Valkeveen (1960-1961)

Begin zestiger jaren, na de Centrale School voor Ulo op het Borssenburgplein te hebben doorlopen (1958 – 1961) en voorzien van mooie herinneringen aan een schooluitje in Valkeveen, ben ik werktuigbouwkunde gaan studeren aan de HTS Amsterdam, Plantage Muidergracht (1962-1966). In die tijd had ik thuis het “kleine kamertje” naast de keuken wat uitkeek op de achtertuinen van de huizen aan de Amstelkade. Vooral ‘s zomers met de ramen open was er een rijk uitzicht op al dat groen, maar ook zicht op de toen bekende Nederlanders die daar woonden.


het balkon van Waalstraat 14-3 (genomen met mijn eerste Ilford fototoestel)

Zo woonde op 3-hoog aan de overkant de violisten familie Bor. Met een beetje geluk kon ik, naast het gekwetter van de talrijke vogels in de tuinen, hun viool oefeningen beluisteren. En daar was ook Fred Emmer, de vroegere presentator van het journaal. Hij voorzag zichzelf van een beneden woning met de bovenliggende etage erbij. Een riante optrek dacht ik zo, met een ruime tuin. In een tijd dat woningen schaars waren. Veel later heb ik nog wel eens vernomen dat er aan de Amstelkade ook een bekende acteur (?) en een schrijver woonden, ik dacht de K of G.van het Reve.

Ten slotte
Bovenstaande lijkt allemaal leuk als je het leest. Niets is minder waar….
Er hebben zich in mijn ouderlijk huis droevige momenten voorgedaan. Uiteindelijk moest de woning medio 1982 leeg worden opgeleverd voor nieuwe bewoners. Dat was een moeilijke periode. Ik ben er nooit meer terug geweest…..

Tegenwoordig volg ik de huizenmark op Funda en verbaas me erover dat soortgelijke woningen beschreven worden als “top-appartement in een geliefde buurt” uiteraard met het bijbehorende (te hoge) prijskaartje eraan. De beperkte leefruimte van vroeger en het veel te smalle trappenhuis zullen zeker niet zijn veranderd. Daaraan draagt het plaatsen van nieuwe raamkozijnen of de vervanging van een keuken niets bij.

Een tijd geleden de buurt bezocht. Het karakter is weg, zeker door het ontbreken van de Waalkerk. Afgezien van geparkeerde auto’s is de buurt verziekt door paaltjes, verkeersdrempels en verkeersborden. De gedachte alleen al, een woonerf….. brrr!

Bert Persoon, Amstelhoek, 18 juli 2008.
e-mail: bert@persoon.biz

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<