Destijds . . . . in de Waalstraat
Even
voorstellen
Bert Persoon, bijna 65 jaar, nu nog met de VUT, straks met
pensioen. Mijn belangrijkste werkgever is het Nationaal
Lucht- en Ruimtevaart Laboratorium (NLR) te Amsterdam
geweest waar ik gedurende 38 jaar een uiterst boeiende tijd
heb gehad mede door het regelmatig reizen in Europa maar ook
naar landen ver daarbuiten.
Geboren in november 1943 (van Ostadestraat) maar snel met
mijn ouders verhuisd (1945?) naar de Waalstraat (nr 14-3)
waar ik tot 1969 (getrouwd) heb mogen wonen. Daarna een paar
jaar Amstelveen, vele jaren Uithoorn (waar onze kinderen
zijn opgegroeid) en sinds kort in Amstelhoek aan de Amstel.
Een deel van het jaar wonen wij ook in Spanje (Costa Blanca)
aan de Middellandse Zee.
Herinneringen aan . . . .
Ik ben opgegroeid tegenover de Waalkerk, aan het begin van
de Waalstraat bij de Amstelkade. In die tijd een overvloed
aan ruimte om te voetballen, te “stoepen” of met onze
“kogellager karretjes” te racen over de kinderhoofdjes van
de Waalstraat wat dan de (goed bedoelde) herrie gaf. In
straatvoetbal werd je geschoold of je wilde of niet. Wij
konden een compleet elftal op de been brengen en deden dan
een partijtje tegen een andere buurt op het korfbalveld van
Allen Weerbaar aan de Reggestraat. Doelen waren niet altijd
nodig, een paar jassen op de grond waren al voldoende; ook
de lantaarn palen voor de (helaas gesloopte) Waalkerk deden
vaak dienst als “doel” als er na het eten nog even een
partijtje gevoetbald moest worden. Een enkele auto die nog
in de weg stond werd meestal snel weggehaald. Daar hadden
wij een subtiele methode voor bedacht door eerst “per
ongeluk” er een paar keer tegen aan te schieten.
voor de Waalkerk, hoek
IJsselstraat (met step links)
Het plantsoen
voor de Waalkerk met de populieren kreeg aan het begin van
ieder jaar voor ons een andere functie. Tussen het groen
werden de kerstbomen verstopt die al waren afgedankt. Wij
gingen dan op “kerstbomen jacht”, een jaarlijks ritueel wat
soms uitmondde in wat vechtpartijtjes als wij in een andere
buurt aan het struinen waren.
Strategisch gezien was het plantsoen de juiste plek, want de
Kerk(muur) beschermde ons. Een teveel aan kerstbomen werd
bij onze groenteman op de hoek in zijn kelder geparkeerd,
dat mocht omdat de meeste van onze ouders zijn klanten
waren. De rest ging achter het hekwerk voor de Dr. J.C. de
Moorschool in de IJsselstraat (mijn lagere school van
1950-1957). Daarna bomen verzamelen bij de peperbus op het
pleintje (de elektrische voorziening voor de buurt!) en de
fik erin.
voor de Waalkerk, later (links)
Daarom was er
jaren daarna met oud en nieuw altijd politiecontrole. Soms
resulteerde dat in een bezoek aan het politie bureau in de
Pieter Aertzstraat, waar we met z’n allen dan vriendelijk
doch dringend werden toegesproken.
Onze buurt was gezegend met allerlei winkels, veelal op een
hoek. Het varieerde van onze eerder vermelde Groenteman waar
af en toe (een toen nog jonge) Willeke Alberti werd
gesignaleerd als ze bij haar vriendin Anita in de
Schipbeekstraat was geweest of Hans Boekhout die net zijn
eerste single’tje had gemaakt tot aan de Bakker (Snel), de
Slager en de Sigarenwinkel (van Elk). Verder was er het
Zuivel winkeltje van de dames Bosse aan de Amstelkade, een
Rijwiel stalling, een Stomerij annex Wasserij van hr. en mvr.
de Dood (heel vriendelijke mensen waar we af en toe mochten
bellen bij gebrek aan een telefoon thuis) en een Electro
zaak (de Slegte).
Van de dames
Bosse reed Annie met haar bakfiets verse melk rond. Haar
moeder verkocht kaas, eieren en frisdrank (gazeuse, excota
en riedel). De verse eieren werden altijd in twee grote
glazen stolpen voor het winkelraam bewaard. Mijn fiets moest
ik zelf stallen. Via een vernuftige houten trapconstructie
moest ik vaak naar de eerste verdieping van de stalling. De
stallingbaas (“meneer” Meester) leek mij liever lui dan moe
maar ik kan mij nu, vele jaren later, hebben vergist.
mijn kleuterklas (‘47/’48), ingang Beatrixpark
Onze eerste
TV (Philips, 43 cm) met bijbehorende tafel werd door de
Slegte geleverd in 1959. Hij wist fijntjes te vertellen dat
door bewoners verderop een “grotere” 56 cm Philips was
besteld (wie zei hij niet) en dat we altijd bij hem konden
inruilen als we dat wilden. Het bezit van een televisie
toestel was zeer schaars in die tijd. Op de zaterdagmiddag
was het ergens in de buurt of bij ons thuis verzamelen om,
vooral in het donker het testbeeld, Hannie Lips en dappere
Dodo te bekijken.
schaatsen op de Boerenwetering (2e van links)
Tja, wat nog
meer… naarmate we groter groeiden nam ook ons territorium
toe. We waren vaak te vinden op het verboden landje naast en
achter het De Miranda bad waar ik nog zwemles heb gehad op
een weinig aantrekkelijk tijdstip (0.700 uur). Ook het
moeras bij de Boerenwetering was voor ons een fijne stek om
te toeven maar er werd ook “gezwommen” in het Beatrixpark
waar ik als kleuter kennelijk al kwam. Soms dan terug via de
Rijnstraat of toch nog even het pontje over de Amstel
nemen…?
Klas 4A en 4B van de Centrale School voor Ulo in Valkeveen
(1960-1961)
Begin
zestiger jaren, na de Centrale School voor Ulo op het
Borssenburgplein te hebben doorlopen (1958 – 1961) en
voorzien van mooie herinneringen aan een schooluitje in
Valkeveen, ben ik werktuigbouwkunde gaan studeren aan de HTS
Amsterdam, Plantage Muidergracht (1962-1966). In die tijd
had ik thuis het “kleine kamertje” naast de keuken wat
uitkeek op de achtertuinen van de huizen aan de Amstelkade.
Vooral ‘s zomers met de ramen open was er een rijk uitzicht
op al dat groen, maar ook zicht op de toen bekende
Nederlanders die daar woonden.
het balkon van Waalstraat 14-3 (genomen met mijn eerste
Ilford fototoestel)
Zo woonde op
3-hoog aan de overkant de violisten familie Bor. Met een
beetje geluk kon ik, naast het gekwetter van de talrijke
vogels in de tuinen, hun viool oefeningen beluisteren. En
daar was ook Fred Emmer, de vroegere presentator van het
journaal. Hij voorzag zichzelf van een beneden woning met de
bovenliggende etage erbij. Een riante optrek dacht ik zo,
met een ruime tuin. In een tijd dat woningen schaars waren.
Veel later heb ik nog wel eens vernomen dat er aan de
Amstelkade ook een bekende acteur (?) en een schrijver
woonden, ik dacht de K of G.van het Reve.
Ten slotte
Bovenstaande lijkt allemaal leuk als je het leest. Niets is
minder waar….
Er hebben zich in mijn ouderlijk huis droevige momenten
voorgedaan. Uiteindelijk moest de woning medio 1982 leeg
worden opgeleverd voor nieuwe bewoners. Dat was een
moeilijke periode. Ik ben er nooit meer terug geweest…..
Tegenwoordig volg ik de huizenmark op Funda en verbaas me
erover dat soortgelijke woningen beschreven worden als
“top-appartement in een geliefde buurt” uiteraard met het
bijbehorende (te hoge) prijskaartje eraan. De beperkte
leefruimte van vroeger en het veel te smalle trappenhuis
zullen zeker niet zijn veranderd. Daaraan draagt het
plaatsen van nieuwe raamkozijnen of de vervanging van een
keuken niets bij.
Een tijd geleden de buurt bezocht. Het karakter is weg,
zeker door het ontbreken van de Waalkerk. Afgezien van
geparkeerde auto’s is de buurt verziekt door paaltjes,
verkeersdrempels en verkeersborden. De gedachte alleen al,
een woonerf….. brrr!
Bert Persoon,
Amstelhoek, 18 juli 2008.
e-mail: bert@persoon.biz
Terug naar de vorige pagina << |