Ingezonden bijdrage van: Ans Gompel

Terug naar de vorige pagina <<

 

index ingezonden

Pagina van Ans Gompel

Tante Klaartje

Mijn ouders, Emy en Riet Gompel, kwamen in de dertiger jaren met mijn oudere zusje Mia op Rooseveltlaan 186 beletage (dat moest er altijd bij) wonen.
Daar kwam ik - via het Onze Lieve Vrouwegasthuis - in 1940 bij. Ik heb er tot 1965 gewoond. Dankzij de vele verhalen op deze site, herinner ik me ineens dingen, die ik dacht al lang vergeten te zijn, en ik wil graag mijn steentje bijdragen door die herinneringen met u allen te delen.


Wij woonden vlak bij de hoek van de Maasstraat, in één van de weinige appartementen die een balkon aan de voorzijde hadden, ook al werd dat balkon door niemand veel gebruikt....dat was "niet netjes": dat balkon was voor de planten.... De buren (mijn moeder niet uitgezonderd), zoals ik me dat herinner, waren allemaal vreselijke snobs, die zich veelal ver verheven voelden boven de bewoners van de zijstraten. Wij, kinderen, werden dan ook aan een zeer kort touw gehouden: we mochten wel buiten spelen - we kwamen bij elkaar bij "het perkje", dat vlak voor mijn huis lag - maar alleen onder het strenge oog van onze ouders, die ons van achter hun vitrage goed in de gaten hielden. Als ze even weg waren, gingen we stiekum spijkers op de tram rails leggen, of, als we écht moedig waren, schoten we de Maasstraat in, waar veel meer te doen was dan op onze "saaie" laan. Vaak gingen we dan naar de speelplaats in de Roerstraat, soms gingen we zelfs zo ver als het Beatrixpark (dat ik me meer als een wildernis dan een echt park herinner) en, natuurlijk was het landje ook een enorme trekpleister. We gingen ook daar in de buurt vissen, en 's winters schaatsen...was dat de Boerenwetering? Er was daar in en/of vlak na de oorlog een houten noodbrug met een leuning aan één kant....daar moest ik als kind mijn vader iedere dag overheen brengen naar zijn werk....hij had watervrees, en durfde er niet alleen over. Ik herinner me de kinderen Heikens (René, Ingrid, Marijke), Pietersen (Mieke), en Strous (Willy, Emy), met wie ik op straat speelde. Lezen die dit soms? Het zou leuk zijn om iets van jullie te horen! Vooral mevrouw Strous zal ik nooit vergeten! Ze viel een beetje uit de toon tussen al die "keurige" buren, maar ze was de leukste, hartelijkste en gezelligste vrouw, die ik ooit ontmoet heb.....ze kwam vaak buiten bij ons zitten op het bankje voor het perkje, waar ze dan de box met de jongste baby erin neerzette, en snoepjes uitdeelde. Wij, kinderen, kwamen nooit bij elkaar thuis - tenzij op formele uitnodiging - maar bij mevrouw Strous was het altijd een zoete inval, en iedereen liep bij haar in en uit. Ze had ook de enige televisie in de buurt, en iedereen was ten alle tijde welkom om te komen kijken...het leek soms wel een bioscoopje in haar huiskamer! Onze ouders zagen het allemaal een beetje met lede ogen aan, maar de kinderen waren allemaal gek op "Tante Klaartje", zoals iedereen haar noemde.


Ik (zittend) samen met een vriendin in de Rooseveltlaan met bus E - 1951

Natuurlijk herinner ik me de Oase, en ook banketbakkerij Oldenburg, Op de hoek Maasstraat/Rooseveltlaan was een drogisterij, en daarnaast een snoepwinkel. Even verder was een ouderwetse kruidenier (ben de naam vergeten), en daartegenover werd op een bepaald ogenblik de eerste zelfbedieningszaak in de buurt geopend, een AH. Mijn snob-moeder verbood me daar naartoe te gaan, maar ik deed het tóch, want ze hadden daar kokospapier voor maar 1 cent per stuk, en daar kon de "nette" kruidenier aan de overkant niet tegen op! Hij verkócht het niet eens! Aan het einde van de Rooseveltlaan, bijna bij het Europaplein, was bakkerij Post, waar je als kind 's morgens vroeg warme broodjes van mevrouw Post kreeg, ook al mochten die niet vóór 10 uur verkocht worden.
Wij waren een katholieke familie, en ik ging naar de Catharinaschool in de Vechtstraat en de Thomaskerk in de Rijnstraat. Ik las net dat de kerk is afgebroken...maar ik hoor nog steeds de donderende stem van pastoor van Kalmthout! Daar hadden wij als kinderen heilig ontzag voor. Na school gingen we wel eens stiekum (onder het mom dat we moesten "blijven") naar een stuk open land aan het einde van de Rijnstraat (naast het Mirandabad?)....dat was te bereiken via een vrij steile helling, waar je prachtig langs naar beneden kon rollen, en 's winters kon sleeën. We hadden ook een naam voor dat stuk land, maar ik kan hem me niet herinneren.


Mijn kinderen met hun oma in de Rooseveltlaan - 1982

Hierbij 2 foto's....ik kon praktisch geen jeugdfoto's vinden waar "de laan" echt op te zien is...die twee meisjes zijn ik (zittend) en een vriendin, bij het eerder genoemde "perkje", daterend uit 1951, met de (toen) "nieuwe" Bus E op de achtergrond. De tweede foto toont mijn moeder, mevrouw Gompel, op vrijwel dezelfde plek, jaren later, in 1982, met MIJN kinderen, die nu getrouwd zijn en zelf kinderen hebben.


Rooseveltlaan 186 anno 2008
foto: Jos Wiersema

Dat was toen, dit is nu. Ik ben in 1965 naar de VS geëmigreerd, en woon daar nog steeds. Mijn moeder heeft nog tot het begin van de 80-er jaren op de Rooseveltlaan gewoond, en is toen naar een tehuis voor ouden van dagen verplaatst. Natuurlijk ben ik helemaal "veramerikaansd", maar de Rivierenbuurt zal me altijd na aan het hart liggen!

Ans Laurie (toendertijd Ansje Gompel)

E-mailadres: anslaur@verizon.net

4 augustus 2008

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<