Hoera, we hebben ook een auto!

Amsterdam, Borssenburgstraat 9hs Rijwielhandel Joop Koghee. (links) Joop Koghee (rechts) Hans Bruins.

De foto's heb ik van Hans Bruins, een oud-medewerker van mijn vader Joop Koghee, toegestuurd gekregen naar aanleiding van een verhaal op deze site. Hans Bruins staat rechts op de foto naast mijn vader. Ook is op de foto nog net het kontje van onze eerste automobiel te zien, geparkeerd in de Borssenburgstraat. Hoe m’n vader precies aan de auto was gekomen, dat weet ik niet meer.

Volgens hem niet meer dan een fluitje van een cent. Terwijl oom Antoon zich bekommerde over de techniek, nam m’n pa de restauratie van het koetswerk en het interieur op zich. Het hart van het beestje, de motor, werd gedemonteerd, gereinigd, geslepen, gehoond en wat er nog meer voor kunstgrepen komen kijken om zo’n lijk een tweede leven te bezorgen. Kortom na een grondige in en externe renovatie kon het barrel, van onder tot boven in de plamuur en na een aantal dagen schuren, polijsten en dik in de rode menie, weer rijden.
Om de automobiel een echte up-to-date uitstraling te geven werd het monster met behulp van een glazen verfpot en een stofzuiger (op de blaaskant aangesloten) in een onbestendige mosgroenachtige kleur gespoten. M’n moeder had speciaal tegen onnodige slijtage van de automobielstoffering, een aantal zitting- en neksteunwerkjes gehaakt. Het geheel qua haaktechniek volgens de allerlaatste Ida de Leeuw van Rees "Met naald en draad voor U paraat"-methode". Waarbij de overeenkomst van m’n moeders haakwerkjes te vergelijken waren met de niemendalletjes die je aantrof in een treincompartiment van Wagon Lits.

De dag van de eerste proefrit was daar. Oom Karel zou chaufferen, want mijn vader beschikte alleen over rijbewijs B dat slechts geldig was voor het besturen van motorvoertuigen op twee wielen. Aangezien het karretje over 5 wielen beschikte, volgens mij de enige complete set onderdelen aan het ding, viel m’n pa voor het besturen van de limousine af.
De proefrit zou gaan via de Provincialeweg en de Gooilandseweg naar het brugwachterhuis bij de brug over de Vecht, nabij het Uitermeer. Waar ome Teus, een vrind van oom Karel, brugwachter was. Om niet geheel droog te komen zitten werden er buiten enige krentenbollen met kaas, een half pond paling, 6 flesjes bier en een maatje oude klare ook een Jerrycan met extra liters peut en drie liter olie meegenomen.
De start van de tocht begon al direct spectaculair door de enorme rookgordijn dat ons karretje produceerde, terwijl we nog geen 100 meter vanaf de hoek Borssenburgstraat / Holendrechtstraat hadden afgelegd. Maar, althans zo werd ons door oom Karel bezworen en hij kon het met een echt rijbewijs weten, die rook had te maken met het, zoals hij dat noemde "Inrijden van de motoriek en de daarmee samenhangende optimalisatie van de tractie van het voertuig". En dat inrijden kon volgens hem zeker 1000 tot wel 2000 kilometer duren voor dat alles picobello zou functioneren. Geen paniek dus. Bij de afslag Berlagebrug, richting Diemen, zag ik vanaf de achterbank, over oom Karels brede schouder, via het voorruit, wat stoom onder de motorkap opdwarrelen. Voorzichtig tikte ik oom Karel op z’n schouder en sprak op fluistertoon: "Er komt geloof ik wat stoom onder de motorkap vandaan". "Dat hoort ook bij het inrijproces” schamperde oom Karel, "da’s heel normaal". Ik, als leek op technogebied, hield me dan ook voor de rest van de rit muisstil. Na de Weesperstraat in Diemen naderden we in rap tempo, 50 km/u, de eerste vehikeltest bestaande uit een fikse heuvel voorafgaand aan de Weesperbrug bij Weesp. De Adelaar begon, ik denk bij het zien van die heuvel, spontaan als een echte roofvogel in nood te krijsen. Maar nogmaals geen nood Oom Karel had alles onder controle en ook de meters op het instrumentenpaneel gaven niet aan dat er ook maar iets motorisch niet in orde zou zijn. Watertemperatuur 18 graden, precies zoals toen we wegreden. Olie ook, "Kijk maar, het rode lampje brand gewoon net zoals toen we wegreden en ook de voltagemeter staat met dat wijzertje nog steeds op het cijfer nul". Op het eindpunt van de proefrit stond de brugwachter, Ome Teus het vismaatje van Oom Karel, ons al op te wachten. Toen langzaam, heel langzaam kroop onze glanzende voiture richting oom Teus en z’n Vechtbrug. Wenkte oom Teus? Zwaaide oom Teus? Waarom sprong oom Teus zo dwaas op en neer en waarom wiekte oom Teus als een wilde met z’n armen? Plof! Met een diepe zucht gaf onze “Adler” het gevecht met de Vechtbrug op, om voor eeuwig en altijd de roofvogelgeest te geven. Hoe we weer thuis gekomen zijn van onze proefrit? Ik heb geen flauw idee.

Peter Koghee - 12 januari 2011
peterko (at) xs4all.nl

<< terug naar index Peter Koghee <<

Terug naar de vorige pagina <<