Inzender Ilse van Bakel:
e-mail: vanbakel@ihug.com.auSlaakstraat nummer 10. Het huis waar ik als meisje woonde tot aan mijn
21 ste en later nog voor een een jaar.
Ik heb niet genoeg woorden om te omschrijven wat de Rivierenbuurt voor mij
betekent.
Wij, kinderen van Bakel, zaten alle 5 op de Krekels en later de Dongeschool.
Toen het beeld van Berlage, gemaakt door Hildo Krop, werd onthuld mochten wij, de
kinderen van de 4e klas van de Dongeschool, daar bij zingen.
'' Victorieplein waar wij nu zijn is niet veranderd tot op heden
".......etc etc.
Ik heb dat honderde malen verteld in de auto als wij met het gezin daar langs
reden. Tot grote ergenis van de rest van de familie en nu zoveel jaar later als ik de kans
heb doe ik het nog steeds.
Ik woon sinds 1988 in Sydney Australia en kom om de twee jaar
naar Holland. Tot voor kort nog steeds in de Slaakstraat, omdat mijn zusje in ons
ouderlijke huis woonde met haar gezin. Zij is nu verhuisd naar Amstelveen maar heeft
gelukkig voor mij een winkel in de Scheldestraat en heb ik nog een tante die in de
Slaakstraat woont.
Telkens als ik in Holland ben sta ik op de brug van het Muzenplein de Amstelkade en
omstreken te bekijken en elke keer sta ik daar te huilen als een klein meisje. Dit is
thuis. Dat kleine stukje Rivierenbuurt is echt voor mij de mooiste plek op aarde. Terwijl
ik hier in een schitterende omgeving woon blijft dat stukje Amsterdam mijn thuis.
In onze straat en om de hoek woonden heel veel kinderen en
wij speelden altijd buiten zomer en winter. Wij speelde heel veel op de zonnewijzer en ik
vind het nog steeds vreselijk dat die is vervangen door dat ontzettende lelijke beeld van
een stuk beton.
Er zijn zoveel mooie beeldjes rondom het Muzenplein en ook in het parkje aan het water .
Alle kinderen uit de buurt haalden na de kerst overal de kerstbomen op en staken wij die
op het plantsoen van de Churchilllaan alle in de fik en stonken wij voor een week.
Ook heb ik fijne herinneringen aan de intocht van de
Canadezen die dat in 1980 nog eens over deden, dezelfde route die zij reden aan het einde
van de Tweede Wereldoorlog.
Ik heb die dag voor het eerst het gevoel van samenhorigheid van een buurt mee
gemaakt. Mensen die elkaar tot aan die dag alleen toe knikten of een karig hallo toezegden
gingen na de optocht bij elkaar op de thee. Vooral de mensen die er toen in die
oorlogsjaren ook woonden.
Ook bij ons kwam een buurvrouw op bezoek die nog nooit bij ons over de vloer was
geweest en wij daar toch al van 1960 woonde.
Er was zoveel te zien in deze buurt. Op de Amstelkade tussen
de Sloestraat en de Scheldestraat is een portiek en als je daar om hoog liep en je
omdraaide was daar heel mooi glas en lood raam. Het enige van alle portieken want we
hebben ze allemaal na gekeken.
In de zomermaanden gingen wij tussen de middag lunchen in het Beatrixpark. Mijn moeder
ging daar in de ochtend met de 2 kleine kinderen naar toe en wij, groten, tussen de middag
en na school. Daar zwommen wij in het Pierenbadje en speelden wij in de speeltuin.
Met mijn vriendin Marjan plukte ik daar bloemen, maakte die in kransjes en
verkochten wij die voor 10 cent en deden sommige dagen goede zaken. Ook deden wij het goed
met handtekeningen van Johan Cruyff. Zijn vriendinnetje Danny woonde tegenover het
Beatrixpark en wij belden regelmatig aan bij de familie Coster voor foto's van Johan, maar
toen mijn moeder daar achter kwam moest wij helaas deze handel sluiten.
Ik heb nooit echt begrepen waar voor onze buurt Kouwe kak
werd genoemd want ik vond het er vreselijk gezellig en ben zeer trots op deze buurt.
bedankt voor al het plezier wat jullie mij geven.
Groetjes ILSE VAN BAKEL
11 juli 2004
Terug naar de vorige pagina << |