Ingezonden bijdrage van Pauline Wesselink

Terug naar de vorige pagina <<

 

index ingezonden

Nederland

Pagina van Pauline Wesselink

 

omhoog  Fit in de Stichtstraat

Mijn vriend betaalt 25 euro per maand om te mogen fitnessen in een centrum met allemaal dure apparaten. Zijn werkgever financiert er ook aan mee in de hoop dat de werknemers gezond blijven. M’n vriend heeft zo fanatiek getraind dat hij er rugpijn van heeft gekregen.

Ik fitness gratis. Wij wonen in een bijzonder stukje Rivierenbuurt met veel groen, tussen Rai, De Mirandabad, Zuidelijke Wandelweg en President Kennedylaan ingeklemd. Bij het snoeien rek ik me, bij het opruimen van de bladeren maak ik een kniebuiging, bij het vegen zwaai ik met mijn armen. Ik besef dat het een luxe is om in Amsterdam een tuin te hebben. Sinds ik in de Stichtstraat woon, geniet ik enorm van het ‘buitenleven’. De vele bomen zijn het domein van talrijke vogels. Soms zie ik een egel voorbij scharrelen.

Dorpje in de stad
In juni 1992 verhuisden we naar de Stichtstraat. Toen we begin juni van dat jaar aan het klussen waren in onze toekomstige woning, stond opeens de buurman in onze tuin met twee bakjes verse fruitsla. We werden uitgenodigd om de volgende avond bij hem en zijn vrouw een glaasje wijn te komen drinken. Op bistrostoeltjes op hun terras kregen we op die zwoele zomeravond allerlei wetenswaardigheden over de buurt te horen. Onze huizen zijn gebouwd in 1952. Toen onze buren zeven jaar daarna hun woning betrokken, keken ze uit over de lommerrijke Zuidelijke Wandelweg en sappige weiden met koeien. Er was de bewoners beloofd dat ze dit mooie uitzicht altijd zouden houden, dat hun rij de laatste zou blijven. Desondanks verrezen in de jaren zeventig zandkleurige bakstenen huizen tegenover hun rijtje van grijs beton. Weg koeien.
Onze huizen zijn volgens het Engelse industriële Airey-systeem gebouwd en erg gewild. Kenmerkend voor de buurt zijn de ruime looppaden tussen de woningen; fietsen en auto’s hebben er geen toegang. Vroeger zwierf daar af en toe een koe rond die ontsnapt was van de weide.
We kregen in de gaten dat ons oergezellige buurstel een hekel had aan barbecuegeuren in de tuin. Bij ons dus geen gebraden kippetjes, wel kwetterende merels en meesjes, tikkende roodborstjes, kloppende spechten en krijsende halsbandparkieten.
De avond van de verhuizing zaten wij in onze tuin met de buurvrouw van de andere kant, die een fles champagne had opengetrokken ter ere van onze aankomst in de Stichtstraat.

Bloeiend sociaal leven
Het sociale leven in de buurt bloeit volop. Mijn vriend schaakt regelmatig met een schaakliefhebber van twee huizen verderop. Het regende uitnodigingen voor theaterbezoek van de champagne-buurvrouw toen zij nog in een toneeljury zat. De mooiste theaterstukken zag ik dankzij haar. Ze bood zelfs aan mijn boeken te corrigeren. (Wil je weten welke, kijk dan eens op www.conserve.nl   en vanaf december 2005 ook op www.ellessy.nl)
Toen ze haar arm had gebroken, was snel een buurtrooster opgesteld: twee maanden lang vijf avonden per week was ze verzekerd van een diner. Ook wij krijgen regelmatig spontane uitnodigingen voor een dineetje of wijntje bij een van de buren.
Toen we hier kwamen wonen, waren we de jongsten van onze rij en waren er geen kinderen. Nu, dertien jaar later, zijn we de op twee na oudsten en is het vierde kind in aantocht. Als het nodig is, kunnen de kinderen bij een van de buren worden ‘gestald’ of wordt alleen de babyfoon verplaatst naar de oppas.
Een ander stel uit ons rijtje ontfermde zich over een hond die wegmoest bij zijn bazin, maar ze kunnen hem niet altijd uitlaten. Daarom wandel ik een paar dagen per week tussen de middag langs de pittoreske Amstel. Voor me trippelt vrolijk kwispelend Pim, half poedel, half Lhasa Apso, met een geinige onderbeet.

Gymmen
Ik vind net als mijn vriend dat ik fit moet blijven, maar een fitness-centrum hoeft voor mij niet. Als aanvulling op de ‘buk- rek- en zwaaioefeningen’ in de tuin en de wandelingen met Pim, train ik eens per week de spieren in een aardig gymclubje in de buurt. Als je een vrouw en 50+ bent en net zo fit wilt worden als ik, kom ook gymmen in de Lekstraat op woensdagavond van 19.45 tot 20.45 (info
renp@xs4all.nl).
Het kost maar 13 euro per maand en ik krijg er geen rugpijn van.

omhoog  Gaasterlandpad afgesloten

Ik mis mijn dagelijkse wandeling langs het pad heel erg. Hopelijk luistert men naar de bezwaren van de bewoners en wordt het pad weer opengesteld zodra de gasleiding er ligt. De te bouwen synagoge was verderop gepland en niet op ons mooie pad, toch! Voor heel veel buurtbewoners is het een fijne plek om te wandelen of te joggen. Moeders met kinderen en ouderen uit Torendael zitten graag op de bankjes te genieten van de mooie bomen en het water. Onze buurt zou groen blijven is ons beloofd...

Zie ook m'n stukje in het Gastenboek 2006, 27 maart - architectuur/Zuidelijke Wandelweg.


Het in april afgesloten Gaasterlandpad - foto Pauline Wesselink

Lees ook haar weblog over de De Mirandabuurt eens

omhoog  Buurtfeest in de Stichtstraat

Op zaterdag 13 mei 2006 vond een bijzonder gebeuren plaats in de Rivierenbuurt. Meer dan honderd buurtbewoners kwamen samen op het wandelpad tegenover Torendael voor het eerste buurtfeest ooit: het Stichtstraatfeest ‘voor jong en oud’.
De Stichtstraat bestaat uit grijze betonnen laagbouw- en drie verdiepingenwoningen uit de jaren vijftig en naar de Zuidelijke Wandelweg toe laagbouw uit de jaren zeventig van beige baksteen - met ertussen looppaden.

foto: Pauline Wesselink

In het jongste gebouw, deels van natuursteen opgetrokken, Torendael, vinden sinds enkele jaren de oudere bewoners van de buurt een beschermd bestaan.
Op die 13e mei om 16 uur – het was net zonnig geworden na een regenbuitje - troffen de eerste gasten een volledig geoutilleerde feestuitrusting aan compleet met partytent, roodgroengeelblauw giga luchtkussen, een stand van Stichting Welzijn Zuideramstel waar Neeltje de Kler o.a. informatie gaf over hoe het groen in de buurt te verbeteren, een plantenruilhoek en een stand van Stichting Pequenita die samen met Wilde Ganzen geld inzamelt voor een waterput in Niger.

foto: Pauline Wesselink

Iedereen kreeg een consumptiebon voor een drankje. In de tenten stonden salades, quiches, taarten enz., die een aantal feestgangers zelf had bereid.
De lange tafels in het midden van het wandelpad werden al snel bevolkt door de buurtbewoners, die geanimeerde gesprekken met elkaar begonnen, ondertussen genietend van al het lekkers. Mensen die je van gezicht kende, kregen nu opeens een naam. Ook daar was over nagedacht door de vier organisatoren, Soraya, Jet, Rob en Ernst, die samen met Buurtopbouwwerk Stichting Welzijn Zuideramstel het gezellige festijn voor elkaar wisten te krijgen. Iedereen kreeg een kaartje met zijn/haar naam erop om op de kleding te spelden.
Terwijl sommige kinderen zich vermaakten op het luchtkussen, pakten andere leeftijdgenootjes een paard of een pion beet om hun tegenstander aan de schaaktafel mee uit te dagen tot een volgende zet.

foto: Pauline Wesselink

Voor de muzikale omlijsting zorgde de accordeonist Harry Lakenman. Deze spontane muzikant kreeg zelfs de oudste bewoners aan het meedeinen op zijn aanstekelijke klanken.
Er was ook de mogelijkheid om in een tweepersoonsfiets samen een ritje door de buurt te trappen.
‘Dit moeten we ieder jaar doen,’ was het commentaar van een aantal mensen toen om 19 uur de tent weer werd afgebroken, het luchtkussen werd ontlucht en alles door Mohamed en de andere medewerkers van Stichting Welzijn Zuideramstel in een mum van tijd netjes werd opgeruimd en in de auto geladen. De stichting droeg de kosten van de benodigde spullen en het vervoer, zoals tafels, stoelen, tenten, luchtkussen en tweepersoonsfiets. Ook zorgde ze voor gratis thee en koffie!
Toen pas verdween ook Mario Morgenstond, onze buurtregisseur, die al die tijd een oogje in het zeil hield.

Pauline Wesselink

Pauline Wesselink, 28 juni 2005 / 28 mei 2006
 
E-mail: renp@xs4all.nl


Over de auteur:

Pauline Wesselink (31 mei 1949) was vele jaren redacteur van het jeugdblad samsam, een uitgave van het Koninklijk Instituut voor de Tropen. Ze werkt sedert 2000 freelance, onder andere voor Unicef. In 1998 publiceerde ze bij Conserve het historische document Ik was een tijdje een ander en in 2004 samen met Do du Preez-Verleun Soldaat in verzet. In november 2006 verschijnt haar eerste jeugdroman Verdacht van moord bij Uitgeverij Ellessy.

Lees ook eens het hoofdstuk DE ONDERGRONDSE eens uit IK WAS EEN TIJDJE EEN ANDER (red.)

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<