Gepubliceerd op dinsdag 04 september 2012 15:46 | Geschreven door Dirk de Vries | | | Hits: 17762
Mijn naam is Dirk de Vries en ben geboren in 1932. Op 10 jarige leeftijd heb ik de Jodenvervolging van af het begin bewust meegemaakt en de beelden staan nog steeds in mijn netvlies gegrift.
Ik woonde in de Jan Bernardusstraat 9 eerste etage, een dwarsstraat tussen de Weesperzijde en de Schollenbrugstraat. Deze straat is gelegen tussen 2 grote Joodse enclaves te weten de Tugelaweg/Transvaal - en de Rivieren/Diamantbuurt. Ik zat op de Meerhuizenschool aan het Meerhuizenplein. Later, i.v.m vordering door de Wehrmacht, verhuisde naar de school in de Dintelstraat. De beelden die ik in die periode heb gezien hebben mij, zonder verder in details te willen treden, waarschijnlijk voor het leven in mijn hele doen en laten gevormd. Mijn wens was daarom om nog eens het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau te bezoeken.
In de week van 12 tot 18 augustus 2012 heb ik, samen met mijn levenspartner Mies, haar oudste zoon Wilco, mijn dochter Marie-Christine en mijn kleindochter Lotte een bezoek aan de stad Krakau gebracht, waarbij uiteraard een bezoek aan het voormalige concentratiekamp Auschwitz - Birkenau als eerste prioriteit was gepland.
Op dinsdag 14 augustus, een zeer sombere regenachtige dag, zijn wij voorzien van voldoende kaarsen en in volle devotie over wat ons daar te wachten stond, op weg gegaan. Aangezien ik door artritis o.a. in mijn lendenwervels en beide benen rolstoel afhankelijk ben, was het al snel duidelijk dat het bezoek voor mij geen succes zou worden. De paden tussen de barakken voor rolstoelgebruikers zijn praktisch onbegaanbaar en de barakken zijn alleen via een stenen trap zijn te betreden.
Bovendien kon je over de hoofden van de bezoekers lopen, die continue met duizenden tegelijk “als haringen in een ton” in gelede bussen en particulier vervoer worden aangevoerd. Wij hebben de rolstoel noodgedwongen bezijden een stenen treden trapje bij de ingang geparkeerd en geprobeerd de eerste barak waar o.a. de grote urn met as afkomstig uit de crematoria is geplaatst, te voet af te leggen, iets dat vanwege hevige pijn in mijn heupen niet vol te houden was.
Wij hebben onze kinderen geadviseerd om de gids en haar groep maar te volgen en de rondleiding, die ongeveer anderhalf uur zou duren, af te maken. De bezichtiging van voornoemde barak hebben we niet eens afgemaakt en zijn via een openstaande zijdeur naar buiten gegaan alwaar wij in de nog steeds vallende regen, maar in stilte, onze gedachten over alle wreed- en onmenselijkheden welke hier in het verleden hebben plaatsgevonden, de volle vrijheid hebben gegeven.
Ook het bezoek aan Birkenau, met haar buitengewone grote afmetingen bleek geen succes te zijn, rolstoel onvriendelijk en erg commercieel, bijvoorbeeld de toegangspoort waar in het verleden een gehate wachtcommandant met zijn staf moet hebben gezeten is verworden tot een boekhandel - annex zeer kleine ruimte voorzien van drie automaten voor koffie, frisdranken en snacks.
Waarschijnlijk hebben wij in de verkeerde periode van het jaar Polen bezocht en zou een bezoek aan Auschwitz - Birkenau in de wintermaanden, maar dan rolstoel onafhankelijk en met gezonde rug en benen, meer tot zijn recht zijn gekomen.
Ik vind de Hollandse Schouwburg, aan de Plantage Middenlaan gelukkig nog steeds commercieloos met het gedenkraam waarop ik vele namen van bekenden herken, een rustpunt om in stilte en uit respect voor de vele slachtoffers een paar rozen neer te leggen en een kaarsje te branden.
#Ik zou het niet kunnen —
Abel van Aalst03-10-2012 22:22
Met belangstelling uw verslag gelezen. Het feit dat u "over de hoofden van de bezoekers kon lopen" is natuurlijk positief. Ben er van overtuigd dat niemand Auschwitz voor de "lol" bezoekt. Ikzelf heb een aantal geleden op het punt gestaan Auschwitz en andere vernietigingskampen te bezoeken, maar ik durfde uiteindelijk niet. Goed dat u het - ondanks alle sorres - welgedaan heeft
Ik heb nog niet de moed gehad om een van de kampen te bezoeken , om een eerbetoon te doen aan mijn vermoorde familie , helaas heb ik nooit geen grootouders gehad en vele oom en tantes verloren ik weet dat de tijd begint te knijpen voor mij , ik ben van 1943 en heb nu zware poli Neuropathie, ik ben niet enigste die zijn familie heeft verloren toch is de herinnering nooit weg aan hen met een stukje heimwee, omdat ik ze nooit heb mogen ontmoeten .
Reacties
Het feit dat u "over de hoofden van de bezoekers kon lopen"
is natuurlijk positief. Ben er van overtuigd dat niemand
Auschwitz voor de "lol" bezoekt. Ikzelf heb een aantal geleden op het punt gestaan Auschwitz en andere vernietigingska mpen te bezoeken, maar ik durfde uiteindelijk niet. Goed dat u het - ondanks alle sorres - welgedaan heeft