Het nieuwbouwquotum van de wethouder . . . . |
Terug naar de vorige pagina << |
Aleid
Truijens
HET NIEUWBOUWQUOTUM VAN DE WETHOUDER
Ruim voor achten schuifelden ze binnen, bijna allemaal vrouwen, de haren keurig in de
krul, sommigen achter hun rollators. Oude mensen zijn altijd op tijd. Gespannen wachtten
de Rivierenbuurt-bewoners, kopje koffie op schoot, op het beloofde spektakel: een virtuele
presentatie van een gloednieuw appartementencomplex. Er kon spoedig worden ingetekend.
Dat kwam goed uit, want wonen op driehoog zonder lift is maar niks, met zon
rollator. De stadsdeelwethouder glunderde reeds om alle complimenten die hij zou krijgen.
Zijn buurt gáf om ouderen.
Goed, er was een kerk voor neergehaald, de Thomas van Aquino-kerk in de Rijnstraat. Geen
juweel, maar een markant gebouw uit 1925 met fiere hoektoren, dat zich fraai voegde in het
Amsterdamse School-blok. Pogingen van buurtbewoners om het op de Monumentenlijst te
krijgen, waren gestrand op de ambitie van de wethouder die zijn nieuwbouwquotum wilde
halen. Binnen een paar weken was de kerk een open wond. In de grijparmen van de
sloopmachine bungelde het altaar, in schrille roomse kleuren.
Het was niet zomaar een altaar. Het had wat meegemaakt. In de jaren dertig was op dit
gewijde meubel, in verblindend wit licht, de Heilige Maagd verschenen. Slechts één ziel
van de parochie had Haar mogen aanschouwen: Ida Peerdeman, werkneemster van de
Boldoot-fabriek Maria kiest altijd de nederigsten als medium.
Liefst 56 keer verscheen de Vrouwe aan Ida. Het ging slecht met de wereld, vond Maria, en
daar had ze gelijk in. Ida kreeg visioenen van Mussolini, opgehangen aan zijn voeten, de
Oder gevuld met bloed en Hitler in zijn Adelaarsnest. Maria toonde haar de plek waar een
Kerk Voor Alle Volkeren gebouwd moest worden, een vreemd geheel van torens en koepels -
Ida ontwaarde iets dat ze later zou herkennen als een moskee. Op die plaats verrees de
Rai, heiligdom van de middenstanders.
De Rivierenbuurt luisterde niet. Tijdens de oorlog werden er 17.000 joden weggevoerd. Ida
werd door de Kerk als gekkin beschouwd en onder behandeling gesteld. Duivelsuitdrijving
had geen succes; Ida volhardde maar hield voortaan haar mond. Ze vertelde haar verhaal in
1996 aan de journalist Mohamed el-Fers en ging kort daarna dood. Maar haar beschermster
zat niet stil. In 2002 verklaarde bisschop Punt van Haarlem Ida officieel tot zieneres.
Haar Maria-verschijningen heten nu authentiek en van bovennatuurlijke
oorsprong.
Helaas, die Thomas-kerk sneuvelde, maar het offer leek niet voor niets gebracht. Met grote
ogen keken de ouderen naar het gebouw op het scherm. Joekels van kamers, zonnige
terrassen, keukens met inbouwapparatuur. Móói! En weet u, vertelde de man van de
woningcorporatie enthousiast, wij houden rekening met ál uw wensen. Wonen op Maat
is ons devies! De wethouder knikte blij.
Maar de zaal had wat vraagjes. Als ze ziek werden, bijvoorbeeld, was er dan een
verpleegster in het gebouw? Nou nee, sprak een ambtenaar. Als mevrouw behoefte had aan een
zorgmoment kon dat worden ingekocht. O, zei de
mevrouw.
restanten van de gesloopte Thomas van Aquinokerk
Een struise dochter, oud-model CPN, stond op. Wat gaat
dat mijn moeder kosten? vroeg ze dreigend. Eh, dat lag nog wat ingewikkeld, draaide
de woningman. Binnenkort zouden op de website de definitieve huren
Wat is dat, een website? klonk uit de zaal. Ik heb teletekst!. Met
een zucht kwam de woningman voor de draad met de feiten. In het paradijselijke woonblok,
bestemd voor de 10.000 ouderen uit de Rivierenbuurt, zouden 10 woningen komen met een huur
rond de 600 euro. Die waren bestemd voor de schrijnendste gevallen, de alleroudsten. Voor
de overige 25 appartementen moest gerekend worden op een huur van, lawe zegge
tussen
de 900 en 1100 euro.
De zaal viel stil. Desillusie gleed over de gezichten. Dus dit zijn woningen voor
bejaarde miljonairs! schreeuwde de dochter, nu helemaal op dreef. Welgestelde
ouderen moeten óók wonen, repliceerde de woningman. De wethouder knikte instemmend:
Wonen op Maat.
De bezoeksters hadden hun tasjes gepakt en schuifelden beschaamd naar de uitgang.
Bedankt voor de koffie, zeiden ze nog. En voor de mooie
dias. Het worden drukke tijden voor Maria.
Uit de Volkskrant van 4 maart 2006,
met dank aan de auteur.
lees ook >>
Terug naar de vorige pagina <<