Toen
geluk heel gewoon was.
Het is alweer enige tijd geleden dat ik
'n stukje schreef over onze "Rivierenbuuurt", maar er
gebeurd ook zo veel in de wereld, dingen die mij, als
bewoner van deze aardkloot, toch telkens weer bezig houden
en daar door ook de moeite waard zijn om er bij stil te
staan en er aandacht aan te schenken.
We gaan weer terug in de tijd en wel naar de vijftiger
jaren, toen geluk nog heel gewoon was, zoals Gerard Cox over
die tijd zong.
Wel, was het eigenlijk wel zo ?? Na de oorlog brak de oorlog
in Korea uit en waren de meeste mensen verontrust dat er
weer een oorlog zou uitbreken, met alle gevolgen van dien en
op ieders lip was de dreiging van de atoombom en die van het
"Gele gevaar". Doch over het algemeen heerste er
tevredenheid en rust in Nederland, dus ook in de
Rivierenbuurt.
Zo begonnen in het begin van de vijftiger jaren met
vernieuwde energie de "wederopbouw" van Nederland, wat 'n
voortzetting was van "Nederland herrijst". De Rivierenbuurt
werd uitgebreid met "de overkant" van de Rivierenlaan,
terwijl ook op het landje aan de andere kant van de
Stadionkade de heipalen de grond in werden gestampt, om de
woningnood die er heerste het hoofd te bieden. Door al deze
bouw activiteiten werd het speelveld van ons kinderen steeds
kleiner. Het bijna traditionele "fikkie steken" werd op die
manier wel erg ingedamd, want gewoon op straat, nee, daar
deed men dit soort dingen toen der tijd nog niet, hoogstens
na de Kerst als de kerstbomen verbrand werden en er al dagen
lang weggeworpen kerstbomen verzameld werden door de
kinderen in de buurt en op 'n hoop werden gegooid, tot dat
op 6 Januari, de avond van "Drie Koningen", de "fik" er in
ging, maar wel waren de meeste ouders daar bij aanwezig om
toezicht te houden.
De Betuwestraat, Veluwelaan, de Stichtstraat en hoe ze
verder ook mogen heten, verrezen als paddestoelen uit de
grond, waardoor het gebied tot aan de Zuidelijke Wandelweg
verloren ging voor ons kinderen, evenals het terrein waar
"de Goudkust" gebouwd werd.
Ook ons oude voetballandje voor het Amstelstation werd
volgebouwd, om over het daarachter gelegen gebied Hugo de
Vrieslaan / IJslandpad maar te zwijgen
De cacao lucht van de chocolade fabrieken van Blooker en
Korff, die als de wind richting Zuid blies, je overal kon
ruiken, werden minder, tot dat zij geheel verdwenen.
Hoe heerlijk was het toeven in het gras bij de sloot, dat
het landje afscheidde van de Blooker fabriek, waar we
kikkers probeerden te vangen en uiteindelijk thuis kwamen
met, voor moeder, 'n verwelkt bosje Paardenbloemen en
Margrietjes,die daar welig bloeiden. Ik kreeg mijn eerste
verkering, mijn buurmeisje Lily, maar meer dan af en toe
haar handje vasthouden was er niet bij.
Maar voetbal beheerste ons leven buiten de school, dus was
het niet verwonderlijk dat we lid werden van een
voetbalvereniging. Op straat verschenen er steeds meer
auto's, die het populaire put en paal voetbal, bijna
onmogelijk maakte, evenals het slagbal met rondjes, waar ook
de rioolputten als plaat diende. In die tijd waren Faas
Wilkes, Kick Smit en "us Abe" onze helden, maar die konden
niet op tegen Kick Wilstra, het voetbalwonder uit het
gelijknamige boekje. Deze eer moest hij dan wel delen met
"kapitein Rob", met zijn zeilschip "de Vrijheid", de bekende
tekenserie van het dagblad "het Parool", wat in boekvorm te
krijgen was en waar zijn tegenstanders, zoals "Peer de
Schuymer", "professor Lupardie" met zijn hulp "Jamamoto", en
"Larry" het constant met hem aan de stok kregen.
De eerste stripverhalen van "Sjors en Sjimmie" en "Donald
Duck" kwamen uit, als extra bijlage van de Margriet of
Libelle, we kregen daar 'n abonnement op en waar we dan, een
keer in de 14 dagen, reikkhalzend naar uit keken.
Lezen deden we in die tijd maar al te graag en een van de
favorieten van alle jongens waren uiteraard de boeken van "Karl
May", de man die ook bekend was in het wilde westen als "Old
Shatterhand" en alle prairies op zijn duimpje kende, samen
met zijn vrienden "Winnetou" en "Tante Droll, maar ook de
avonturen zoals "de jongens van de Bontekoe", "Schat eiland"
en "de laatste der Mohikanen", waren bestsellers.
Stiekem onder de dekens, met 'n zaklantaarn, "Dick Bos" het
Jui Jitsu fenomeen lezen en bij de boekhandel op de hoek van
de Lutmastraat en Karel du Jardinstraat, stiekem "vieze
plaatjes" kijken, die eigenlijk alleen aan volwassenen
verkocht mochten worden en onder de toonbank lagen.
Ja, voor ons kinderen in de Rivierenbuurt, (maar ook daar
buiten) was geluk toen heel gewoon.
Max.C.van.der.Glas.
Januari 2008
|