Bezoekuur
Hoe lang is ’t nu al weer
geleden dat ie vertrok? Eens even kijken, 55 plus 8 dat
maakt 63. Drie en zestig jaar. Een mensenleven.
Nog onverwacht hoor dat ie verdween. Een voorjaarsavond
bracht de eerste geruchten maar de dag daarna was het
definitief. Hij was vertrokken, we waren van ‘m verlost. Het
voelde als een ware bevrijding en iedereen was blij. Nou ja,
iedereen, niet iedereen. Hij had de steun van een
uitgebreide vriendenkring gehad maar die kreeg gelijk z’n
trekken thuis.
Eigenlijk werd ie door iedereen daarna zo snel mogelijk
vergeten. Niet meer over praten vonden ze het beste. Doen
alsof ie er nooit geweest was. Ze hadden hem ook wel erg
weinig in de weg gelegd waardoor ie betrekkelijk ongestoord
z’n gang had kunnen gaan en werden daar het liefst zo weinig
mogelijk aan herinnerd.
Of ie later nog is teruggekomen? Voor sommigen wel, geloof
ik. Bij mij kwam ie een jaar of vijftien geleden weer terug.
‘s Nachts nota bene en ik was er niet blij mee. Wilde
eigenlijk het liefst niet meer aan ‘m herinnerd worden maar
hij liet zich niet wegsturen.
Vanaf die tijd komt ie geregeld langs en ik ben er zo
langzamerhand aan gewend. Hoort bij het ouder worden zeggen
ze. Vandaag was ie er ook weer. Ik zat net een stuk in
Zuidelijke Wandelweg te lezen, over Anne Frank en gelijk
stond hij ook weer voor de deur. Bezoek voor je zei m’n
alter ego.
Ik denk dat ik nooit meer van ‘m af kom. De herinneringen
aan ‘m staan zo diep in m’n geheugen gebeiteld, die laten me
nooit meer los.
De oorlog kwam ook weer even langs noem ik z’n bezoek voor
me zelf. De oorlog van 40-45.
Ruud Jansen
- 21 juli 2008
Email: ruudenlia@wanadoo.nl
zie ook de reactie van Max van der
Glas; Bezoekuur 2 >>
<< index Ruud Jansen
Terug naar de vorige pagina << |