Gedichten Max van der Glas . . . .

 
poezië van Max.van.der.Glas
 

Gedichtendag januari 2008

Gedicht zonder inhoud, zomaar wat gezwijm
gebrabbel, gewauwel, hoe te noemen
mode of gewoon niets, kliederen, kladderen
wat neer pennen zonder gedachten, hoe te noemen
wat is de zin, goed of niet , belangrijk dat het er staat
niemand hoeft het te lezen, hoe te noemen
niet te begrijpen, oninteressant
tijdverdrijf zonder komma's, hoe te noemen.


Poëzie uit het verleden
Toen er nog melodie in zat
Poëzie voor iedereen
Zodat men het begreep
Poëzie voor het genoegen
Zou dat niet heerlijk zijn


Mijn oude straat bestaat nog, maar dat is
dan het enige wat er over is van eens,
geparkeerde auto's vullen nu de straten
wat eens het domein van spelende kinderen
was is verdwenen, in een tijd die niet heeft
stilgestaan bij het leven wat daar ooit eens
heeft plaats gevonden en waar in deze tijd
geen plaats meer voor is, maar waar de
bewoners van toen nog vaak aan denken
aan hun straat uit vervlogen tijden.


Hoe diep is het gat waar ik in ben gevallen
'n gat van eenzaamheid en ook plezier
het zijn de vele gaten die zijn gebleven
ook de gaten van vergeten vertier.

Al deze gaten op te vullen is ondoenlijk
maar ieder gat wat er wordt gedicht
is 'n gat minder in de herinnering
het is dan een gat met 'n gezicht

Vele gaten zullen blijven bestaan
maar de meeste gaten worden gevuld
de gaten die niet herinnerd worden
blijven gaten voorgoed in nevelen gehuld.

Max.C.van.der.Glas.

 


Vrij

Mijn binnenste dat overvloed
van herinneringen
het kan geen rust vinden
ik wil het uitschreeuwen
maar er komt geen geluid

Toch moet het 'n uitweg vinden
het doet pijn
niemand die mij hoort
ik wil het uitschreeuwen
maar er komt geen geluid

Soms verscheurt het mij
dan is er weer vreugd
vaak is het vertwijfeling
ik wil het uitschreeuwen
maar er komt geen geluid

Gedachten aan vroeger
tijd van weleer
ik moet er aan denken
ik wil het wel uitschreeuwen
maar er komt geen geluid

Nu schrijf ik
de pijn is voorbij
ik kan mij eindelijk uiten
de rust komt naar binnen
mijn "neshomme" komt eindelijk vrij.

Max.van.der.Glas.

 

 

 
Ode aan Amsterdam


Oh Amsterdam,mijn teer beminde
Hoe vaak heb ik aan uw boezem gelegen
Dromend over mijn liefde voor U
Straten ,pleinen en grachten,die ik bewandelde
Zij allen tonen U ware schoonheid

Als gij Uw mantel "s morgens weer opend
En de dauw van bomen en planten
Versmelten door Uw verblindend licht
De torenklokken die Uw schoonheid verkonden
Het zijn klanken die U lof toezingen

Mijn Amsterdam, mijn stad der steden
Uw aanblik vervuld mij met liefde voor U
Ontelbare malen heb ik U omarmd
En iedere keer als ik weg ben geweest
Heeft U mij weer in Uw armen gesloten

Gij waard een vader en moeder tegelijk
Die mij beschermde gelijk een kind
U laafde mij met Uw schoonheid
Mijn dank daar voor is niet uit te drukken
Ik zal U beminnen tot aan mijn dood..


Max.C.van.der.Glas.

 

  
Het Levensblad

Een onbeschreven blad ligt voor mij
En wacht geduldig tot mijn pen begint te vloeien
Zo maar woorden die mij te binnen schieten
Om opgeschreven te worden
Telkenmale als ik dit witte vel voor mij zie
Gaan mijn gedachten terug naar vroeger
Toen ik nog 'n onbeschreven weg had te gaan
 
Deze weg is grotendeels volgeschreven
Het zijn woorden in een lange rij geworden
Die eindeloos voortkomen uit mijn pen
Die toch een eigen leven zijn gaan leiden
Te midden van ontelbare gedachten
Maar die staan voor wat ik ben geworden
En voor wat ik graag had willen zijn.
 
Dit blad dat eens onbeschreven voor mij lag
Is nu een flinke roman geworden
Met ups en downs zoals dat heet
En als ik nu nogmaals terug kijk
Naar dit bijna vol geschreven blad
Dan kan ik met een gerust hart zeggen
Ik het voor geen goud willen missen.
 
Max.C.van.der.Glas.
 

 

 
Bruggen

In het leven moet men vele bruggen overgaan
De eerst volgende is het moeilijks
Want wat staat aan de overkant te wachten
Men weet het niet het blijft een gok
Het is het ongewisse wat het moeilijk maakt

==========

Bruggen zijn er in overvloed
Maar welke moet men nemen
De overkant is zo dichtbij
Men ziet de mensen lopen
Maar hebben zij wel de juiste brug genomen ?

=========

'n Hoge brug,'n smalle brug
'n Lange brug,'n korte brug
Zij zijn om het even
Allen moeten genomen worden
Om aan de andere kant te komen.

=========

De brug van de wachter
Daar in dat vlakke land
Het is de man daar achter
Die de brug regelt met z'n hand
 
De hele dag staat hij paraat
Om zijn brug te bedienen
Hij doet dat met 'n regelmaat
Zonder morren en grienen
 
Hij heeft zijn eigen brug
Deze man van het vlakke land
Hij wil niet naar de stad terug
Zijn leven ligt in z'n eigen hand.
 
Hij hoeft geen brug over te gaan
Zijn weg ligt aan beide kanten
Verbonden door zijn eigen baan
En betaald wordt door zijn klanten.

========

De brug in de lucht gaat over in het niets
Dus daarover valt weinig te verhalen
Toch zijn er mensen die er 'n kasteel aan bouwen
Maar dit eindigd meestal in het luchtledige.

Max.C.van.der.Glas.
 

 

 
Dromenland

Kijkend maar spelende kinderen
Het is als of je jeugd is blijven staan
Hoe heerlijk zou het wezen
Om weer kind te zijn
Onbezorgd te genieten
Van een avontuurlijk spel
Of zo maar op een schommel
Zwevend naar de lucht
Vrij van zorgen en plicht.
Moe en blij weer thuis te komen
Waar met vreugde op je word gewacht
's Avonds je bedje induikt
Ingestopt door moeder
Die zegt, oogjes toe en droom maar fijn
Ach wat moet dat heerlijk zijn.

Max.C.van.der.Glas.

 

 

 
Ode
 
Oh Vechtstraat, straat van mijn jeugd
Na jaren U terug te zien doet mij deugd
Na al die tijd te zijn weggeweest
Was U nimmer uit mijn geest
 
Geen groter plezier kan mij bevallen
Dan de herinnering aan het straatvoetballen
Het bok bok berrie, het luilak vieren
Het kattekwaad in de buurt der rivieren
 
Alle jaren in den vreemde ten spijt
De herinneringen aan al dit jolijt
Het zal nimmer vervagen
En bij mij blijven tot mijn laatste dagen
 
Moge het U goed gaan beste vrind
Mijn straat waar ik speelde als kind
Uw naam staat in mijn wapen
Vecht, tot ik voor eeuwig zal slapen
 
Max.C.van.der.Glas.

 

 

 
Gedachten

Gedachten dwarrelen door mijn hoofd
net als vlokken van witte sneeuw
ze zijn niet te tellen en komen neer
op 'n bedje van nog meer gedachten

Telkens weer probeer ik ze te ordenen
te vergeefs, het lukt maar niet
ze blijven maar komen
ontelbare gedachten van wel eer

Constant maar deze gedachten pijlen
afgeschoten in mijn hoofd
het is moeilijk te verklaren
maar soms doen ze pijn en soms niet

Ik heb er mee leren leven
jaren lang zitten ze in mijn hoofd
zou er ooit 'n eind aan komen
of horen ze bij mij en gaan ze niet weg

Wil ik deze gedachten eigenlijk wel kwijt
al jaren voelen wij ons verwant
wij zijn 'n twee eenheid geworden
onafscheidelijk tot het eind

Telkenmale komen zij weder
meestal zijn het dezelfde beelden
soms komt er een nieuwe bij
ik herken ze allen het zijn bekenden van mij


Deze gedachten zijn herinneringen
er is bijna geen scheidslijn te trekken
wat is realiteit en wat niet
het is dromen in het verleden.


Max.C.van.der.Glas.

 

 

 
Foto's

Foto's van weleer en heden
in mijn album staan ze
maar heb ik ze eigenlijk nodig ?

Ik kijk er soms in en denk
waar is de tijd gebleven
maar heb ik ze eigenlijk nodig ?

Zo ver weg en toch zo dichtbij
het album is 'n soort back-up
maar heb ik ze wel nodig ?

Deze beelden van ver weg en toen
staan ook in mijn geheugen
maar heb ik ze wel nodig ?

Vaak zie ik de foto's
al open ik het album niet
maar heb ik ze wel nodig ?

Beiden zijn mijn herinneringen
met plezier en ook leed
maar heb ik ze wel nodig ?

Ja,beiden heb ik nodig
het album om achter te laten
en om met anderen te delen
het andere blijft mijn, tot in eeuwigheid.


Max .C.van.der.Glas.

 

 

 
Wandelend door de Rivierenbuurt

Wandelend door de Rivierenbuurt,
zie ik mijn vrienden van toen weer spelen
het is of de tijd heeft stil gestaan
en sta ik weer op de Amstellaan.

Langzaam ga ik weer verder
heerlijk oude bekende straten weer te zien
alsof ik niet ben weggeweest
toch is er iets veranderd, het is de geest.

De sa'amhorigheid onder de mensen
die is niet meer, hij is verdwenen
waar heen, kan niemand mij vertellen
tranen voel ik op komen wellen.

Te vergeefs probeer ik het te vinden
in welke straat ik ook zoek
het blijft voor mij verborgen
maar ik kom terug, misschien vind ik het morgen.

Het is de buurt waar ik van hou
mijn voetstappen van toen zijn vervlogen
het is 'n mensen heugnis gelee
doch de herinnering, neem ik overal met mij mee.

Max.van.der.Glas.

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<