Stadsdeelherinnering van Karel N.L. Grazell . . . .

Terug naar de vorige pagina <<

 

naar index Karel N.L. Grazell

 

Verhuisd van de Waalstraat naar Bolestein - Buitenveldert . . . .  

M’n verhuizing is nu zo’n beetje uitgepakt – ik heb wel wat weinig opbergruimte, te weinig. Het stapelt zich dus hier en daar. Verder is het fraai, beknopt maar fraai wonen hier, en natuurlijk weet ik uit het verre verleden nog heel wat de weg. Vanmorgen hoorde ik de klokken van de Augustinuskerk aan de Kalfjeslaan en het was ineens meer dan 70 jaar terug (als kleuter heb ik die kerk nog zien bouwen).
Ik had zwemles in het open Schinkelbad, eind IJsbaanpad: alleen m’n diploma moest ik in het Amstelparkbad halen, de enige keer dus dat ik er zwom. Ik trachtte nu vanwege het 75-jarig jubileum van het bad een stadsdeelgedicht te maken, maar behalve wat verhaal in De Avonden van Reve (me min of meer ook verteld door m’n dispuutgenoot sociografiestudent Wouter Wagener, die Maurits werd in Reve’s boek) kwam er niets in me als herinnering op. Ik heb het dus maar bij een notitie gelaten (en of het exact de 2e september was? Simon Vinkenoog schreef me: misschien is de dichterlijke vrijheid wel de enige vrijheid die we hebben)

 

Stadsdeelherinnering

De Mirandabad - maker foto onbekend
Nieuwe Gemeentelijke Zweminrichting - briefkaart

Amstelparkbad / De Mirandabad 1932 – 2007

(die enige keer dat ik er zwom… afzwom: september 1939)
Gistermorgen was de oorlog uitgebroken. Alleen op de radio?
En vandaag sprong ik in het zwemwater met een neus vol angst
(want zelfs van de lage plank af was ik bang). Eerst moest ik
zestig meter schoolslaan. Het water was blak, ik trok m’n baan
traag met armen open en armen dicht, open en dicht, opendicht.
Vervolgens veertig meter op de rug en met alleen m’n benen: de
handen steunend onder m’n heupen. Nog langzamer dan traag;
het was geen zwemmen meer, maar gestadig afdrijven naar het
trapje, waar ik uit het water mocht. Een badmeester liep voor
alle zekerheid met me mee: zou ik het wel halen? Ik zag hem in
wit hemd, witte broek en een officiële witte pet boven me gaan:
hij schuifelde. En ik hield een glimlach in, ik voelde me zo zeker,
zo zwemmend goed, alleen, ik had weinig zin me in te spannen.
Tenslotte stond ik op de kant met mijn diploma in de hand. M’n
vader gaf me toen ‘n fonkersnieuwe bagagedrager voor m’n fiets.
Ik heb m’n levenlang altijd veel gefietst. Maar ook gezwommen?

Karel N.L. Grazell
eerste stadsdeeldichter van ZuiderAmstel
en de 3e van Amsterdam


Nieuwe Gemeentelijke Zweminrichting - briefkaart uit 1933

 

naar index Karel N.L. Grazell

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<